لحظات بوووووق مادری

نگاهم به ساعت بود،

شد 45 دقیقه!

45 دقیقه گریه جانسوز، با نوسانات عصبانیت، دلشکستگی، خشم، چند دقیقه ای فراموشی و بعد دوباره و دوباره و دوباره گریه جانسوز!

سوپی پخته بودم که به خاطر سیر زیادش کمی تند شده بود و دوستش نداشتی. حتی تازه اش رو هم نخوردی (شما که غذای تازه اونم از نوع سوپ رو خیلی دوست داری) چند بار گرم شد، نخوردی، با برنج از قبل پخته مخلوط و فراوری شد، باز هم نخوردی و به این ترتیب سوپ حدود یک هفته در یخچال موند تا یه روز خودم بخورم.

بالاخره تصمیم گرفتم بدم کبوترا بخورند. ریختن سوپ برای کبوترها همانا و خلق آن 45 دقیقه مذکور همان!!

همدلی، توضیح، تشویق، حواس پرت کنی، تلوزیون، سوپ مشابه هیچ کدام اثر نداشت که نداشت.

ادب آداب دارد

از توی خونه ات، منو بارها و بارها و بارها صدا میکنی که مامان بیا ببین چی گیگیدم. (چی کشیدم.)

من اما سر نمازم و جوابی ازم نمیاد.

بعد از نماز میگم سپهر جان داشتم نماز میخوندم، ببخشید جوابت رو ندادم.

میگی: شما بَگیتیت. (ببخشید.)

اگر بر دیده لیلی نشینی...

داری رو تخته مغناطیسیت نقاشی میکشی. 

خطوطی رو میکشی و از من و مامان بزرگ و بابابزرگ میخوای بگیم چیه.

یکی دیگه میکشی و میگی: این مامان گوهگل منه. 

(مامان خوشگل منه.)

من کجا، اینجا کجا؟!

کیکی که قرار بود خواهرجان بپزه، ناخودآگاه من دست گرفتم و شروع کردم به آماده سازی

حالا که پخته، دارم تزیینش میکنم.

برای تولد باباجانمان، که البته به دست باباجان نرسید.

خواهر جان میگه:

هیییچ وقت فکرشو نمیکردم یه روزی بچه دار بشی، به آشپزی علاقه مند بشی، کیک بپزی و تزیین کنی!!

راستش، خودمم فکرشو نمیکردم!!

آدم

چند وقت پیش زمین خردی. جزیی بود شکر خدا و گریه ات به دقیقه هم نکشید. پات سر خورد و افتادی روی زمین، ولی کمی لبت خون اومد. منم برای اینکه جلوی شما اب رو روی زمین نریزم، که مجوزی نشه برای آب بازی های شما، چسب زدم که بعدا بشورم. چسب زدنم رو ندیدی، ولی وقتی چسبو زمین دیدی برات جالب بود و بهت توضیح دادم خونی شده، جسب زدم. بعد از چند روز، یادش افتادی. . بعد از اینکه با هم از اول همشو تعریف کردیم، رسیدیم به قسمت چسب زمین، یهو پرسیدی:

مگه آدمه؟!

دوما مگه بوتویی؟ شما مگه موتوری؟ (به من که برای فرار از سوار شدن بر ماشین سپهر، ادای موتور در میارم!)

بیا بوگوی ببین منم دایم بگویم! بیا بخور، ببین منم دارم میخورم. (در حال دعوت من که در حال ظرف شستن هستم به خوردن شلغم! ) 

مرفه بی درد

بعد از ناهار چرب وخوشمزه ای که مهمان حرم حضرت عبدالعظیم بودیم، با مامان جون و بابابزرگ تو راه قم هستیم. صحبت اینه که به خاله سمیه زنگ بزنیم که چای رو آماده کنه. مامان جون از شما میپرسه: شما هم چای دوست داری؟

میگی: نـــــه! فقط پیتزا! (نه کشدار)

گفتمان

بعد از یگ ربع شعر مامان منو بغ اغل خوندن، کارم تموم شده  و بغلت میکنم. چشمت میافته به خلال پسته ها و میخوای. زمین میگذارمت که برات پسته بریزم، یکهو منفجر میشی از گریه و خیلی با ناراحتی گریه میکنی. میگم ببین برات پسته ریختم. (فکر میکنم به خاطر پسته خواستن و اینکه فکر کردی نمیخوام پسته بدم گریه میکنی.

ظرف رو میگذارم بیرون آشپزخونه و میگم از گریه ات ناراحت شدم سپهر. هر وقت گریه ات تموم شد برو پسته ات رو بخور و خودم میرم که دراز بکشم تا درد کمرم کمی تسکین پیدا کنه.

آروم میشی و میای پیشم. 

در حالی که منتظر جواب نیستم، میگم مامان چرا گریه کردی؟

میگی« آخه منو بغ اغل نکردی، منو گُگُتّی دمین!

دهنم باز میمونه از این جواب کاملت. نه اینکه تا الان بلد نبودی این طوری حرف بزنی، چرا! خوب هم حرف میزنی، قصه میگی، تعریف میکنی. ولی اینکه دقیقا در مقابل ریشه یابی من، علت گریه ات رو کامل بگی خیلی منو متعجب و خوشحال کرد.

اومدم بغلت کردم، گفتم خب شما گریه کردی من متوجه منظورت نشدم. فکر کردم پسته میخوای. اگه میگفی مامان منو زمین نذار بهتر میشد.

چند ساعت گذشت. خواب بدجوری مستولی شده بود و دلم میخواست 1 دقیقه بخوابم. خب مسلما نگذاشتی و کمی درگیری فیزیکی پیش اومد. به این صورت که شما منو نوازش محکم نمودی ومن دردم اومد و کمی صدام بالا رفت.

رفتی اونورتر، خواستی گریه کنی، انگار که یادت چیزی افتاده باشی، گفتی مامان داحَت دُدم از کایه دُما(ناراحت شدم از کار شما.)

پسر کو ندارد نشان از...

خونه مامان جون اینا، بابا نون خریده و آورده. شما یک تکه نون میگیری و زهرا یک تکه، زهرا میره تو سالن، با داد و بیداد اعتراض میکنی: با دومانه بوگووی! (با صبحانه بخور.)

----

سر سفره، خونه ی ما حواس شما و زهرا به تلوزیونه و غذا نمیخورید. تلوزیون رو خاموش میکنیم و اعلام میکنیم بعد از غذا روشن میشه.

زهرا بلند میشه که شخصا اقدام به روشن کردن تلوزیون بکنه که با خشم شما مواجه  میشه: اِ ! اواَن نکن. وقت غذاست. (روشن نکن)

----

صبحانم تموم شده و کنار کشیدم. به تکه نان کوچک جلوت اشاره میکنی و میگی نون من گوگولوئه، و به تکه نان بزرگ روبروی من اشاره میکنی و میگی نون دوما بودوووگه! (قیافت هنگام ادای کوچک و بزرگ، دیدنیه! اندازه مورد نظر رو با ریز و درشت کردن چشمها و حالت دهان و صورتت نشون میدی.)

میگی: 

نون دما اُ بُگُی (نون شما رو بخور.)

میگم: ممنون، سیر شدم.

صدات رو مهربون و مشفقانه میکنی میگی:

بگوی گومبدنه

ببین منم میگویم

(بخور، خوشمزه است، ببین منم دارم میخورم.)

-----

آقاجون خدا بیامرزمون، همیشه خاطره ی روزی رو تعریف میکرد که در جمعی از بچه ها، که همه از من بزرگتر بودند، داشتم بقیه رو نصیحت میکردم که: بچه ها ندویین، میفتین زمین!

*****************

(چقدددددددددر دلم میخواد یک بار دیگه با لهجه شیرین ترکیشون این رو ازشون بشنوم. نگاه کنم به آبی آسمونی قشنگ چشمای مهربونش که از مهربونی برق میزد. که وقتی میخندید، دنیا میخندید. روحش قرین رحمت مهربانترین مهربانان باشه. الهم صل علی محمد وآل محمد وعجل فرجهم.)

مرفه دردمند

مبلها رو بردن روکششون رو عوض کنن.

میدونستم برات عجیب و ناراحت کننده خواهد بود. از قبل هی تعریف میکردم که میان مبلا رو میبرن، خوشگل میشه میارن.

و هی شما میگفتی: نه! آقا نیاد!

خب، بالاخره که باید میومد و اومد . برد.

با قیافه ماتم زده و بغض آلود میگی: کجا میبرن؟

بعد که میرن و جاروکشی خرده های چرم الکی ! ها هم تموم میشه، غصــّـــه دار میپرسی: من کجا بازی کنم؟!!!

(تقریبا همیشه می ایستی جلوی مبل ها بازی میکنی.)

بفرمایید شام رژیمی

پسر عزیزم رژیم دارن. 

به منوی شامشون توجه کنید:

یک فنجان سر پر شیر

 (برای پر شدن سرش، حدود ده دقیقه برنامه گریه سوزناک داشتیم، برای اصل شیر، درست سر شام، 5 دقیقه گریه!! خیلی هم خوب میکنیم خواسته بچه رو بعد از گریه برآورده میکنیم و گند میزنیم به شیوه های تربیتی!! :دی)

نصف فنجان دوغ

یک موز،

تقریبا یک عدد سیب بزرگ کامل

تقریبا یک عدد کیوی.

تمام.