بچه ها خوابند. یکی در تخت خودش، پتوی نازش را بغل کرده و غرق خواب است و دیگری لحاف را تو نیمه صورتش بالا کشیده و لبه های لحاف را گرفته و پستانک در دهان خوابیده.
و من، که بعد روزها لیست نویسی، امروز بی لیست ام، بی-کار ولو نشسته ام موبایل به دست، جلوی تلوزیون، منتظر کارتن خانواده آقای تراپ.
نمیدانم خوشحالم یا بی هدف.
ترجیح میدادم این مدت خواب هردویشان، طبق برنامه ای از پیش ریخته، زبان میخوندم، یا قدمی برای خونه تکونی برمیداشتم، یا حتی یک کار نمدی، هر چند کوچک انجام میدادم.
اما الان اگه هرکدومشون رو شروع کنم، بچه ها فی المجلس بیدار میشن.
زنده باد برنامه ریزی.
من خیلی احساس نیاز به برنامه ریزی میکنم . اما نمیدونم چی مانع میشه از انجامش. شاید ترس از عمل نکردن به اون باشه.
برنامه ریزی ام ارزوست:
تو کارای خونه، تو برنامه غذایی خودمون و سارا، تو درس خوندن، و تو بازی با سپهر.