سپهر: چرا خاموش میکنی؟
مامان: کسی نبود، خاموش کردم.
سارا: ما کسی هستیم!
با گریه و ناله، من رو از حمام بیرون اورده که: خوابم میاااد. و حالا تو تخ هستیم:
سارا، با شیطنت و خوشحالی: بیا بچه اژدها بازی
مامان: نه، میخوام بخوابم!
- وا!! مامان؟؟! من میخواستم بخوابمااا!
- مامان خیلی دوستت دارم، حتی اون وقتایی که میگم دوستت ندارم هم دوستت دارم
دارم شلوار سفید بابا رو تعمیر میکنم و قرقره ی نخ سفید داره تموم میشه. به بچه ها میگم: بچه ها اگه نخمون تموم بشه مجبوریم با زرد بدوزیم!!
سارا: ژرد خوبه دیگه! شاده 😃
شعر کتاب رو میخونم: بعضیا مثل این مار / رو شاخه ها میخوابن/....
میگه مثلا کیا؟
میگم مار دیگه!
میگه: آخه مار بعژیاست؟ !
(چون گفته بود مثل این مار منتظر بود ببینه اون بعضیا کی اند که مثل این ماره رو شاخه میخوابن)
منو تو تخت بغل کرده و میگه: خانم ها همدیگه رو "به عنوان" بالش بغلی بغل میکنن میخوابن.
در حالت قهر بی دلیل قبل از خواب: اگه منو دوست داری میتونی بغلم کنی، اما من دوستت ندارم!
وی با دست پیش و با پا پس میکشد!
دخترکم در دوران قرنطینه کرونا، سخت سرگرم تست حداکثر ظرفیت صداش هست، و به حول و قوه الهی، روز به روز خودش، خودم، خودمان و همسایه ها، با ظرفیت های جدیدی از تن صدای ایشان آشنا میشویم.
یه جیغ میزنه، جییییغ ها! بعد بعدیو بلند تر و بعدی رو بلندترتر.
دعا میکنیم تا قبل از شکستن دیوار صوتی، پرده سماخ و نورون های اعصاب ما و همسایه ها، کرونا برای همیشه ما را ترک کند و این گونه اصوات بللللننند دخترک را نیز هم با خودش ببرد.
