پسر کو ندارد نشان از...

خونه مامان جون اینا، بابا نون خریده و آورده. شما یک تکه نون میگیری و زهرا یک تکه، زهرا میره تو سالن، با داد و بیداد اعتراض میکنی: با دومانه بوگووی! (با صبحانه بخور.)

----

سر سفره، خونه ی ما حواس شما و زهرا به تلوزیونه و غذا نمیخورید. تلوزیون رو خاموش میکنیم و اعلام میکنیم بعد از غذا روشن میشه.

زهرا بلند میشه که شخصا اقدام به روشن کردن تلوزیون بکنه که با خشم شما مواجه  میشه: اِ ! اواَن نکن. وقت غذاست. (روشن نکن)

----

صبحانم تموم شده و کنار کشیدم. به تکه نان کوچک جلوت اشاره میکنی و میگی نون من گوگولوئه، و به تکه نان بزرگ روبروی من اشاره میکنی و میگی نون دوما بودوووگه! (قیافت هنگام ادای کوچک و بزرگ، دیدنیه! اندازه مورد نظر رو با ریز و درشت کردن چشمها و حالت دهان و صورتت نشون میدی.)

میگی: 

نون دما اُ بُگُی (نون شما رو بخور.)

میگم: ممنون، سیر شدم.

صدات رو مهربون و مشفقانه میکنی میگی:

بگوی گومبدنه

ببین منم میگویم

(بخور، خوشمزه است، ببین منم دارم میخورم.)

-----

آقاجون خدا بیامرزمون، همیشه خاطره ی روزی رو تعریف میکرد که در جمعی از بچه ها، که همه از من بزرگتر بودند، داشتم بقیه رو نصیحت میکردم که: بچه ها ندویین، میفتین زمین!

*****************

(چقدددددددددر دلم میخواد یک بار دیگه با لهجه شیرین ترکیشون این رو ازشون بشنوم. نگاه کنم به آبی آسمونی قشنگ چشمای مهربونش که از مهربونی برق میزد. که وقتی میخندید، دنیا میخندید. روحش قرین رحمت مهربانترین مهربانان باشه. الهم صل علی محمد وآل محمد وعجل فرجهم.)