ایستاده بودم در قطار، آویزان به میله. کیفم را جلوم گرفته بودم، یه علت کمی جا.
خانم میانسالی، هم سن و سال مامان، شاید چند سالی بزرگتر از مامان، بی مقدمه گفت: شما بارداری؟ بیا بشین.
هنگ کردم! بعد مکثی کوتاه گفتم باردار هستم، ولی این کیفمه. اون کوچولوئه.
گفت نه! از چهره ات فهمیدم. قشنگ معلومه بارداری!
فکر کنم باید نقاب بزنم زین پس!
روزگار مادرانه هایم نو شده اند.
هر چند هنوز حس اش نکرده ام. هنوز ندیده امش و صدای قلبش را نشنیده ام. تنها چیزی که از او حس کرده ام، احساس ضعف است و گهگاه تهوع مبهم، و کمر دردی که اینبار خیلی زودتر از بار پیش مهمانم شده.
دو روز دیگر میشود هفت هفته.
کودکی درون من، ارام ارام ، فرزند من و او میشود. میشود میوه ی تنمان.
فرزندی که گاه و بیگاه از یاد حضورش، دلمان قنج میرود و به هم لبخند میزنیم.
لباس خریدنش را تصور میکنیم
چهار دست و پا رفتنش
اما این دوران، دوران مادرانگی کردن تنهایی است. فقط منم که گاه و بی گاه نوازشش میکنم. فرزندمان، 9 ماه شبانه روز در آغوش من است. صدای قلبم را میشنود. با من گرسنه میشود، با من میخوابد، با خوشحال میشود، و امیدوارم موقعیتی پیش نیاید که با هم بترسیم.
این حس رازآلود، فوق العاده است. قران میخوانم و نوازشش میکنم. سلام زیارت عاشورا را میدهم و دست را میگذارم روی شکمم، تا او را هم در سلام به آقا شریک کنم.
خدایا شکرت به خاطر تکرار این روزهای ناب.
خدایا شکرت برای حس و توان زایندگی که در من به ودیعه گذاشتی
خدایا شکرت.
و خدایا این شیرینی را به همه ی آرزومندان بچشان.
خداوند خالق و خلاق، بار دیگر، ذره ای از کهکشان کهکشان خالقیت خودش را در من دمیده است.
من بار دیگر، لایق مادری شده ام. خلقی جدید در من شکل گرفته است و دوباره این منم و لحظات پر از شگفتی. پر از تحسین قدرت خدا و پر از سر به سجده ی ستایش و سپاس ساییدن.
خداوندا کمکم کن تا امانت دار خوبی برای یکی دیگر از فرشتگان معصومت باشم. کمکم کن تا همراهی اش کنم تا به سلامت به سر منزل مقصود که همان بندگی و طاعت تو، و اولیای مقرب توست برسد.
خداوندا کمکم کن جوانه ی درونم، یک سرباز امام زمان باشد و یک بنده ی خوب تو.
خدایا شکرت.
پ.ن. روز تولد اقای پدر، این خبر خوش را گذاشتم لای روبان های رنگی و به عنوان هدیه تقدیم آقای پدر کردم. او هم دلش قنج میزند.
پسرکم، خوب پسری است.
پسر مودبی است که حتی وقتی خواب، هوش اش را ربوده، زمزمه میکند: ببخشید پشتم به شماست و بعد رویش را از من میچرخاند.
و عاشق شنیدن این جمله از من است که : راحت باش پسرم.
اما اگر من بخواهم رویم را برگردانم و بگویم ببخشید پشتم به شماست، زمزمه کنان میگوید: اشکال داره، اخه من احترام دارم.
پسرکم، وقتی دخترخاله اش کاری از او بخواهد که میداند نباید بکند، گاهی میگوید نه! آخه مامانم ناراحت میشه.
و همین پسرکم گاهی ترها، میگوید: مامانم نبینه!
پسرکم شب که میبیند سرفه امانم نمیدهد برایش بیشتر قصه بخوانم، دست به دعا برمیدارد: خدایا فردا حال مامانم خوب بشه، الهی آمین.
پسرکم آش خوشمزه ی مامان پز را که میخورد، به تاسی از بابای قدرشناس و مهربانش ، دعا میکند: خدا مامان رو حفظ کنه.
چقدر دلم میخواد آوای تک تک جملاتش را هم میتوانستم بنویسم.
و همین پسرکم ، وقتی اولین بار ته چین خوش قیافه و خوش مزه را مزه مزه میکند میگوید: مامان ماشاالله آشپز شدی!
پسرک چهار سال و یک ماهه ام، یاد گرفته مار و پله بازی کند. و چقدر زودتر از انچه فکرش را میکردم قوانین بازی را یاد گرفت.
پسرکم قران را خوب حفظ میکند، و هنوز با شرم بسیار برای معلمش کلمه به کلمه میخواند. و وقتی معلمش میگوید قاری خوبی میتواند بشود، قندهای اب شده در دلم، دریاچه ای درست میکنند
خدایا شکرت.
از دست و زبان که بر آید
کز عهده شکرش به در آید؟
