اگر همیشه این موضوع مدنظرم باشه، خیلی از بی طاقتیام تموم میشه.
پسرم (و دخترم و کلا هر کسی) هر از گاهی در روند رشدش عاداتی کسب میکنه که موقتیه و کافیه صبوری کرد تا به سلامت ازش عبور کنه.
یه مدت حدود دو سه سالگی اش عادت داشت هممممه چیو از دمپایی و پادری و اسباب بازی و لباس و هر چیز قابل حرکت و جابجایی رو بندازه تو پلاستیک بره مُدابِیَت. (مسافرت)
یه مدت دنبال جمع کردن برچسب روی میوه ها و چسبوندنشون به چارچوب در بود.
یه مدت تو نخ جمع اوری گنج بود، هنوزم به طور کامل از سرش نیفتاده البته. روزی شونصد بار گنجینه هاش رو میریخت و نگاه میکرد و برمیداشت و میذاشت و دوباره جمع میکرد.
چه جالب!
دیگه یادم نمیاد عادت های این چنینی اش رو، در حالی که مطمئنم زیاد بودند، و نکته ی مشترک همممه شون اینه که گذرا هستند. فقط صبوری میخواد و همراهی. ممکنه چند ماه یا حتی چند سال طول بکشند، اما گذرا اند. و ازشون ممکنه نهایتا یک خاطره، یا صرفا یک "حس" باقی بمونه. یک "اثر" در روحیه اشون، که میتونه بنا به صبوری یا بی طاقتی من خوب یا بود باشه.
خدایا پس بی زحمت مثل همیشه کمکمون کن که بتونیم احساس های خوب برای بچه هامون به جا بگذاریم.