لحظات بوووووق مادری

نگاهم به ساعت بود،

شد 45 دقیقه!

45 دقیقه گریه جانسوز، با نوسانات عصبانیت، دلشکستگی، خشم، چند دقیقه ای فراموشی و بعد دوباره و دوباره و دوباره گریه جانسوز!

سوپی پخته بودم که به خاطر سیر زیادش کمی تند شده بود و دوستش نداشتی. حتی تازه اش رو هم نخوردی (شما که غذای تازه اونم از نوع سوپ رو خیلی دوست داری) چند بار گرم شد، نخوردی، با برنج از قبل پخته مخلوط و فراوری شد، باز هم نخوردی و به این ترتیب سوپ حدود یک هفته در یخچال موند تا یه روز خودم بخورم.

بالاخره تصمیم گرفتم بدم کبوترا بخورند. ریختن سوپ برای کبوترها همانا و خلق آن 45 دقیقه مذکور همان!!

همدلی، توضیح، تشویق، حواس پرت کنی، تلوزیون، سوپ مشابه هیچ کدام اثر نداشت که نداشت.