پسرک میگوید
- دلم میخواد یه شماره الکی بگیرم
تا گوشی رو برداشتن بهشون بگم خفه شو عوضی این چه طرز حرف زدنه
و گوشی رو قطع کنم
از حرف خودش ریسه میرود از خنده ، دخترک هم به همراهش...
من یک لحظه تصور میکنم این موقعیت را و خنده ام میگیرد... اما جلوی خنده ام را میگیرم و بی تفاوت می نمایم
بی تفاوتی من رو که میبینه میگه: هر چند وقت این خل بازیای شما گذشته...
تو راه مدرسه به خانه، به باباش گفته بود:
برای روز مادر برنامه ات چیه؟
باباش گفته بود شیرینی دانمارکی که مامان دوست داره براش بگیریم
گفته بود: نه یه چیزی که بمونه هم بگیریم
مثلا اون کتابی که مامان دوست داشت رو براش بگیریم؟
جریان این کتابه این بود که بعد از اولین امتحانم، اومدم خونه و گفتم اگر کتاب استاد رو داشتم، امتحان واسم عالی میشد. ولی نمیدونستم کتابه لازمه و سر امتحان سختم شد.
مونده بود تو ذهنش که من اون کتابه رو خیلی دوست دارم... دختر مهربون عزیزممممم
در نهایت این نامه رو با کادویی که از مدرسه داده بودند به بچه ها که بدن به ماماناشون، بهم داد...
از چند روز قبل هی با داداش پچ پچ میکرد
از مدرسه که اومد بهم گفت مامان تو کیفم رو نگاه نکن
بعد هی پرسید کادوت رو کی بدم به نظرت؟
گفتم شب که بابا اومد
ولی دلش طاقت نیاورد و عصری بهم کادوش رو داد
گل سرخ و سفید و ارغوانی
بعدنوشت: فردای روز مادر، یک کاغذ دیگه هم نقاشی کشید و سه بار نوشت مامان روزت مبارک من شما را دوست دارم. و وسطش یک جمله نوشته که با خوندنش محکم چلوندمش و فشارش دادم و بوسش کردم
نوشته:
مامان من را به یاد داش تباش (داشته باش)
بهش گفتم من اگه خودم رو هم یادم بره شما رو یادم نمیره عزیزم.
جالب بود
شبیه یادداشت ها و شعرهای دفترخاطرات دوران بچگی و دانش آموزیمون بود که برای هم مینوشتیم من رو فراموش نکن.
نکته جالبش این بود که سارا همچین مواجهه ای نداشته و این جمله ظاهرا ابتکار و تراوش ذهن خودش بوده
