اون خوردنی نیست، اما تو چرا:)

قرص ماشین ظرفشویی را از جعبه اش بیرون کشیدی و به من میدی و میگی: اِم. 

بادبزن

غذا رو باد میزنی که خنک بشه

دود عنبرنسارا را هم همین طور!

دکترا پیشکش

مطالب رو در ذهنم حتی جمله بندی هم میکنم و منتشر نمیکنم. با اینکه مدام گوشی دستمه ولی تمرکز یک پست وبلاگ نوشتن هم ندارم، چه برسه به دکترا خوندن.

ددردوست

بابا رو که آماده بیرون رفتن روی مبل نشسته میبینی و بی قراری میکنی که از صندلی غذات بیرون بیای.

میزارمت زمین، میری سمت بابا، یه کم اعتراض میکنی. بعد میری کشون کشون کیف بابایی رو میاری میدی دستش، و اِه اِه کنان که یعنی دیگه کیفتم حاضره، معطل چی هستی؟ بریم ددر.

با حوصله

عکس های کوچکتری های سپهر رو که نگاه میکنم، بدون استثنا با خودم تکرار میکنم: عجب حوصله ای داشتم :)

سپهر داخل کابینت، سپهر توی ظرفشویی، تمام وسایل کابینت ها  کف اشپزخانه، سپهر بک قدم مانده تا برود توی قابلمه بنشیند، سپهر و تمام غذاها دوروبرش، سبزی ها هم قاطی غذاها، یهویی همین حالا، و ...

الان هم بدک نیستم. اما به دخترک یک دهم این شلوغ کاری را میدان نمیدهم. فقط دو سه تا کشوی آشپزخانه و کشوی لباس ها یمان و اسباب بازی های داداشی و گاهی سیر و پیاز و ...

البته اون موقع همیشه خدا اسباب و اثاثیه یک نفر ولو روی زمین نبود و سپهر چاره ای نداشت جز انجام این وظیفه.

همچنان این وظیفه (ولو کردن وسایل روی زمین) به عهده سپهره و سارا عمدتا فقط باید دولا شه برداره وسایلو. 

خامخوار

اگر کودک دلبند بخواد مرغ خام بخوره و زار زار گریه کنه تکلیف چیست؟

چند دقیقه بعد؛ جواب: بهش یه تیکه یخ میدیم و ساکت و خوشحال میشه

من یک بچه نیمه مدرسه ای دارم

پسرم رو برای اولین بار سپردم دست مربی اش و از دم در دارم برمیگردم. تو جمعی که نه من و باباش هستیم و نه خاله و مامان بزرگ و ... و این مسبوق به سابقه نیست. تنها دارم برمیگردم خونه و اشک از چشمم جاری شد و خانواده فصلی نو از زندگی رو شروع کرد. روزهای بچه مدرسه ای.