مادرانه های دوباره

روزگار مادرانه هایم نو شده اند.

هر چند هنوز حس اش نکرده ام. هنوز ندیده امش و صدای قلبش را نشنیده ام. تنها چیزی که از او حس کرده ام، احساس ضعف است و گهگاه تهوع مبهم، و کمر دردی که اینبار خیلی زودتر از بار پیش مهمانم شده.

دو روز دیگر میشود هفت هفته.

کودکی درون من، ارام ارام ، فرزند من و او میشود. میشود میوه ی تنمان.

فرزندی که گاه و بیگاه از یاد حضورش، دلمان قنج میرود و به هم لبخند میزنیم.

لباس خریدنش را تصور میکنیم

چهار دست و پا رفتنش

اما این دوران، دوران مادرانگی کردن تنهایی است. فقط منم که گاه و بی گاه نوازشش میکنم. فرزندمان، 9 ماه شبانه روز در آغوش من است. صدای قلبم را میشنود. با من گرسنه میشود، با من میخوابد، با خوشحال میشود، و امیدوارم موقعیتی پیش نیاید که با هم بترسیم.

این حس رازآلود، فوق العاده است. قران میخوانم و نوازشش میکنم. سلام زیارت عاشورا را میدهم و دست را میگذارم روی شکمم، تا او را هم در سلام به آقا شریک کنم.

خدایا شکرت به خاطر تکرار این روزهای ناب.

خدایا شکرت برای حس و توان زایندگی که در من به ودیعه گذاشتی

خدایا شکرت.

و خدایا این شیرینی را به همه ی آرزومندان بچشان.