فوران لغات
دخترکم یکدفعه و به صورت آتشفشانی شروع به صحبت کرد. ماه ها دایره ی لغاتش ۴۰ ۵۰ تا کلمه ی ساده بود، با ضریب رشد یک لغت در هفته، یا دو هفته، یا حتی همان یک لغت در ماه. اما با فاصله یکی دو هفته از اتمام دوران شیرخوارگی، اتشفشان لغاتش فوران کرد و انقدر سریع تمام کلمات شنیده اش را به کار بست و هر روز بر ان اضافه میکند که طی این یک ماه، هر روز بارها و بارها با خودم میگویم این یکی را دیگر مینویسم، و باز همان یکی را هم نمینویسم و یکی یکی های دیگر را.
دخترکم به غایت شیرین شده. شیرین بود و هست. هر لحظه بر حجم عشقم به او افزوده میشود و گاهی از شدت محبت مجبور میشم گازش بگیرم.
- گاهی با هم میخونیم: دوس تت دااا...رَ َ َ َ َم
- شعر میخونیم: خرس قشنگ چاقالو دب به قیییر (شب به خیر، تقریبا عین سپهر شب به خیر میگه، یخچال رو هم مثل سمهر لقلاق میگه) بر خلاف سپهر احساس میکنم به شعر علاقه داره و کتاب شعرهای داداشی، خوانده و دوست داشته خواهند شد ان شاالله.
- از بیرون که داریم برمیگردیم با صدای بلند تکرار میکنه: اونه...نههههه (خونه نه) و همچنین داریم جیش نه، لالا نه، ادا (غذا) نه، آقا نه ( از ارایشگاه اومده و تعریف میکنه که نذاشتم اقادست به موهام بزنه.)
- از دستشوی اوردمش بیرون، یاد شورتش که نپوشیده افتاده میگه شوورت...من و خودش ادامه میده: بعدن!
جمله بندیهاش رو عاشقم. تا حد امکان با یک کلمه دیگه واقعا اگر راه نداشته باشه دو کلمه منظورش رو میرسونه.
دیروز بعد از اینکه رو سنگا دستشویی کرده، به عملیات ابکشی و تطهیر من نظارت داره: بعد از خشک کردن تقریبی عین نجاست، میفرماید: مونننده (هنوز مونده) و بعد که شلنگ اب رو میگیرم بعد از لحظاتی اعلام پاکی میکنند: بسه!