در ارزوی تو باشم
شب، تو تختخواب، ساعت 30 دقیقه بامداد
- مامان ما از بین میریم؟
من، یک لحظه مکث، فکر سریع: شما چی فکر میکنی؟
شما، با بغض: یعنی ما فوت میکنیم؟ مامان ما زخمی میشیم؟
من: مامان ما از بین نمیریم، ولی وقتی زندگیمون رو زمین تموم شد، میریم پیش خدا
بغض و نگرانی شما
حالا من با صدا و قیافه شاد، از بهشت برابت میگویم که درختان میوه زباد دارد که میشود نشسته خورد چون تمیزند و دم دستند و اجازه داربم انها را بچینیم و جوی های اب گوارا، که میتوانیم بنوشیم، خانه های زیبا، لباس های زیبا...
باور نمیکنی. میگی اینا وجود نداره، اینا تو فکر ماست.
میگویم که واقعی اند و وجود دارند.
اما اینها تو را راضی نمیکنند و هر لحظه بغضت بیشتر میشود. نمیخواهی پیش خدا بروی، نمیخواهی از زمین بروی، نگرانی که اگر روی زمین نباشی، نمیتوانی راه بروی، نگران دوستهایت هستی، و خانواده ات، وسایلت که تغییر خواهند کرد، حتی بال برای پرواز نمیخواهی، میخواهی همین جا باشی، با همین وسایل، حتی با وجود تمام محدودیت ها
میگویم همیشه میتوانی بستنی بخوری، ضرر نمیکنه، همش میتوانی بازی کنی، استخر را میپرسی، جواب مثبت است. میگویم هر طور تو دوست داشته باشی میشود. هر چی دوست داشته باشی داری.
اما قانع نمیشوی. ترسیده ای از تغییر شرایط.
با استناد به آیه لهم ما یشائون فیها، به دنبال سوالات پی در پی ات قول پخش همیشگی مک کوئین، و وجود خانه ای به اندازه ی مورچه ها هم بهت میدهم.
میپرسی راه میریم، میریم اونجا یا خدا میبردمون؟
میگویی میبینیم؟ بله. - پس خودت گفتی که ادما میمیرن، چشماشون بسته میشه!
میپرسی و میپرسی و میپرسی
اما هنوز قانع نشده ای. بغض، نگرانی، ترس از تغییر شرایط
میگویی: منو نگران کردی مامان. یاد جهنم افتادم
میگویم: جهنم واسه ادمای بده، که خدا رو نمیپرستن
میگی ما اگه کار خوب کنیم میربم بهشت؟
بله
خب پس کار خوب نکنیم، کار بد بکنیم
اونجوری که میربم جهنم
خب پس اصلا هیچ کاری نکنیم
میپرسم: دوست داری همین جا بمونیم؟
بله؟
خب، شما کارای خوب بکن، همینجا میمونی. (بارم استناد به همون ایه)
با این جمله، خواب تو رو با خودش میبره و ساعت یک و بیست دقیقه است
به بابا تعریف میکنم. میگوید مثل بزرگترها. با وجود تمام خوبی های ان طرف، دلشان نمیخواهد دل بکنند ازین دنیا