دومی عزیز

فرزند دوم، بی سر و صدا می آید

مظلوم و بی ادعا

نه ادعای مادر و پدر کردن شما را دارد و نه پدر بزرگ- مادربزرگ- عمه، عمو، خاله دایی کردن اقوام را

همه، همه ی عناوین لازم را قبلا کسب کرده اند. با فرزند اول

فرزند دوم که می اید، فقط اولی داداش- آبجی بزرگه میشه. و البته این خودش کم عنوانی نیست.

میگفتم... فرزند دوم بی ادعا و آرام می آید، زیر سایه ی اولی، مخصوصا اگر دومی، در سنین خردسالی اولی بیاید.

دومین فرزندم درون من رشد میکند و میبالد. و من ساعات بسیار کمتری از روزها و شبها را برای او فرصت دارم، چرا که تقریبا تمام وقتم با فرزند اولم پر شده است.

دخترک مچاله میشود یک گوشه و پسرک از من ادامه نقاشی کشیدن را میخواهد

کمرم دردناک است   و من به جای استراحت با پسرک که خودش را در خانه مادر بزرگ به زمین انداخته و فریادهای رنگین کمانی میکشد، کلنجار میروم و کمرم دردناک تر میشود.

دخترک بازیگوشی میکند و تکان هایش در دلم ، آب قند درست میکند و من باز مشغول پسرک ام

مطالب وبلاگ این بار دیگر جزییات و روزمرگی های بارداری ام را نشان نمیدهد.

و همه ایتها به کنار، وقتی دنیا بیاید، تمام شیرینی ها و مراحل رشدش، تمام خریدها و ... باید با در نظر گرفتن احساس پسرک سپری شود.

همه اینها را گفتم، اما به قول عزیزی، دومی ها خیلی بهتر از اولی ها میشوند. 

به اعتقاد من، ان همه توجه ، نیاز واقعی یک کودک-نوزاد- نوپا، (هرچه! اصلا ادمیزاد) نیست. ان همه توجه است که باعث میشود امروز و خیلی روزهای دیگر و گاهی بارها در یک روز، پسرک خودش را به زمین بیندازد و فریاد های رنگین بکشد و خواسته نامعقولش را طلب کند.

اما دومی، از همان جنینی می آموزد که بی سر و صدا رشد کند و ببالد و گلیمش را از اب بیرون بکشد، دور از هیاهوی فرزند اول بودن، و زیر سایه ی والدینی که دیگر مانند قبل ناشی و ندیدبدید نیستند. 

نمیدانم. شاید هم برای این اظهار نظرها خیلی خیلی زود باشد. اما به هر حال احساس و عقیده اکنون من بودند که نوشتمشان. به عشق دخترکم، فرزند دومم.