اولین شب دوری

امشب اولین شبی است که جایی میخوابی که سی کیلومتر با من فاصله دارد و من از بعد از ظهر که تو رفتی تا الان که قاعدتا باید با هم کارهای خوابت رو میکردیم و میخوابوندمت بی قرارم و سیل اشک ولم نمیکنه. (هرچند اشک ها یم دلیل دیگری غیر از دوری دارد و اون دلشکستگیمه. بماند.) 

فکرش رو نمیکردم از یک شب دوری تو اینطوری به گریه بیفتم پسرم. خدا همه فرزندان رو برای والدینشون حفظ کنه. به مادرهایی فکر میکنم که کودکانشون رو برای همیشه از دست میدهند، یا طلاق باعث جدایی از اونها میشه. به این که من چقدر خوشبختم که در این چهار سال و سه ماه عمر تو، امشب اولین شب دوری ماست و تو جایت در کنار مامان بزرگ، بابابزرگ و عمه ات راحت و خوبه و بهتون خوش میگذره. به اینها که فکر میکنم خدا رو شکر میکنم اما این فکرها هم نمیتونن جلوی اشک هام رو بگیرن. وقتی به تخت خالیت نگاه میکنم، به مسواکت که امشب خشک مونده بهوجای خالی تو که مثل هر شب پشت در دستشویی نیاستادی بگی: مامان زود بیا من میترسم....

دلم برات تنگ شده پسرم و دوستت دارم.

مامان/