نجواهای شبانه
شب که از نیمه میگذره، قطار خوراکی ها از مقابل چشمانم رژه میروند. در تخت ازین پهلو به ان پهلو میشوم و سعی میکنم نادیده بگیرم این غرغرهای دوران جدید را که فقط به این دوران تعلق دارند و بس.
و من، من همیشه کم غذای همیشه کم اشتها، که کم میشود به غذا فکر کنم، یک بار فکر سمبوسه خواب را از چشمانم میگیرد، یکبار چیپس، یکبار کتلت. و من چه مبارزه نفسی میکنم وقتی از جلوی خواروبار فروشی ها، با بسته های چیپس رنگارنگ رد میشوم. یعنی خودم را رد میکنم!
و هر شب، جواب این خواهش ها، جز شیر یا شربت عسل چیز دیگری نبود. آخه من ساعت یک نصفه شب سمبوسه از کجا بیارم؟!
ولی امشب دیگه به ندای کودک درونم لبیک گفتم، بعد از دقایقی مذاکرات با خودم، بالاخره به نون پنیر رضایت دادم. ولی وقتی رسیدم به پای یخچال فریزر، فکر نون پنیرم تبدیل شد به نون برشته شده در کره، با پنیر گودا و پنیر ماتزارلا رویش و اندکی پودر سیر برای کامل شدن بزم شبانه!!
درسته نصفه شبی سمبوسه نداریم، نون تافتون رو که میتونم تو کره سرخ کنم و خیلی خوشمزه تر از سمبوسه بشه و کودک جان خوش اشتهایم رو نصفه شبی خوشحال کنم؟!