چهارسالگی

چهار سال پیش همین لحظات بود که آمدی و دنیای من را برای همیشه زندگی ام مادرانه کردی.

امروز من چهار ساله ای در خانه دارم که ده سوره از قرآن را حفظ است.

چهار ساله ای که دراز میکشد کف آشپز خانه و هویج ها و کدوهای سوپ را برایم خرد میکند و در قابلمه میریزد و هم میزند.

چهار ساله ای که وقتی از کلاس بر میگردم میگوید: خــــب، استادت چی بهت گفت؟

چهار ساله ای که میتوانم با او گپ بزنم، دست در دست هم روی برگهای پاییزی قدم برداریم و خلقت خدا را تحسین کنیم.

پسرکی که اتاقش را جمع میکند، دارویش را بدون آب میخورد! 

پسرکی که دکتر سال پیش اش را خوب به خاطر دارد

پسری که گاه خوب میفهمد و گاه بهانه های چهارسالگی میگیرد.

پسری که از قم تا تهران طی چهار نوبت یک ربعه، 10 دقیقه ای، و دو بار چند دقیقه ای گریه میکند که برگردیم قم و نریم تهران، گریه که نه، جیغ میکشد.

پسری که آرام آرام وقتی اسمش را میپرسند، جواب میدهد، سعی میکند جواب سلام بدهد.

پسری که میایستد و به کار رفتگرهای شهرداری با دقت نگاه میکند که برگهای پاییزی را جارو میکنند و راه آب را در جوی که با برگها مسدود شده باز میکنند و دست آخر میگوید: مامان ازشون تشکر کن.

پسرم خدارا بابت گل خوشبو و بی نظیری چون تو شکر میگویم.

چهار سالگی ات مبارکمان باشد.