این طرف و اون طرف ولو شدن و خواب رفتن بچه ها همیشه برام یه فانتزی بوده! اینکه بچه سرش رو -هر جای ممکن- بذاره و بخوابه به نظرم جالب میومد.
خب! اعتراف میکنم به پشت قضیه فکر نکرده بودم! به اینکه چی میشه بچه یهو بیهوش میشه و وسط اتاق، توی سبد اسباب بازی هاش، روی در جا سیخی!؟ فر و غیره که نمونه هاش رو دیده و شنیده بودم میخوابه.
امروز، پسرک من، در حالی که به نتیجه رسیدم دیگه روزا نخوابونمش! چون عوارضی غیر از خردی اعصاب بنده و پسرک نداره! ساعت 6 بعد از ظهر، در حالی که شلوارش رو در آورده بودم که پاش رو بشورم، و رفتم تا بقیه وسایل پوشک عوض کنون رو آماده کنم، در حال حرف زدن خوابید! یعنی داشت ده ثانیه قبلش حرف میزد، بعد که اومدم ببرمش دیدم اسباب بازی به دست وسط اتاق خوابه.
بعله! بچه الکی بیهوش نمیشه! باتری اصلی، باتری جانبی، باتری مامان، حتی گاهی باتری های قرضیش تموم میشه و بعد در عرض ثانیه ای: تالاپ!!
----
دیشب، که بعد از ده روز فشرده کلاس رانندگی، کلاس ورزش، جشن تولد و ... زور بیخوابی بدجور بهم فشار میاورد، به پسرک التماس میکردم بزاره بخوابم. و پسرک... معلومه که قبول نمیکرد. حتی همراهی باباش رو هم قبول نمیکرد و فقط مامان میخواست. به زور چشمام رو باز نگه داشتم، تا پسرک برای دو دقیقه از کنارم بلند میشد وسط اتاق و اشپزخونه سرد دراز میکشیدم و چشمام بسته میشد و پسرکم بود که سر میرسید و میگفت: مامان بادو! نگاب! اِ ! (پاشو نخواب)
آخرش ساعت 1 کوتاه اومد و قبلو کرد بریم تو رختخواب ادامه ماشین بازی و قصه ی نینی (با انگشتام، که قبلا گفتم) خب! مسلما وسطش هذیون داشتم میگفتم و یهو به خودم میومدم میدیدم دارم چرت و پرت میگم!!!! پسرکمون هم اونقدری خوابش میومد که گیر نده چرا جمله هات نصفه موند و اصلا چی داشتیم میگفتیم!
