کنجد بزرگتر از خودش

از خواب سه ساعته ی عصرگاهی بیدار شدی،

اومدی تو اتاق پیش من، سرت رو میگذاری روی تخت و میگی:

یه مقدار خسته شدم، میخوام استراحت کنم!

داریم لوبیا پاک میکنیم، هر از گاهی بابایی از روی بی حوصلگی برای دراز کردن دست، لوبیای پاک شده رو پرت میکنن توی سبد. با لحن مامان گونه و مهربون ولی کشدار میگی:

پرت نکن بابا! فقـــط توپـــو پرررت مـــیکنیم!

به فاصله ده دوازده سانتی بین تختت تا پنجره اشاره میکنی و میگی:

برم اونجا ژیندیگی بکنم؟ (زندگی)

میری سراغ گلمون که دچار خزان شده (و دیشب فهمیدیم خاکش هزارپا تولید کرده و همونا دارن پدر این زبون بسته رو در میارن)

با لحن فوق مشفقانه میگی: 

حالت خوبه؟ چرا برگات میریزه؟ بابا دارو بخره، خوب بشی.

صد بار اگر توبه شکستی

دلمو زدم به دریا و خمیر پیرلشکی درست کردم

نخود سیاه

میخوای با تمام قوا بکوبی روی کیبورد لپ تاپ، مانع میشم. عصبانی میشی و من رو میفرستی دنبال نخود سیاه:

برووو! برو دالن!

طبق معمول برای یادآوری لطفا و برای تلطیف فضا، صدام رو نازک میکنم و میگم: مامان لطفا برو سالن!

اخم میکنی و میگی: دومبند نیمیگم! داحت دودم از دوما! برو دالن دنقاندین بگد!

(عمرا کسی متوجه بشه اینا یعنی چی!)

(لطفا نمیگم، ناراحت شدم از شما، برو سالن نقاشی بکش!!!!!)

خانواده خوشبخت آمیبی!!!

یه مامانِ کوچووولو کشیده که حرف نمیزنه، چشم ننانه (نداره)، و اینم لپشه! (وسط دایره ی مربوط به من، اون خط خطی ها لپن!) 

یه دِبیه بودووگ گیگیدم (یه سپهر بزرگ کشیده)

و اینم بابای بووودووگ 

کنجد شیرینم

میگی: خوشحالم داری قران میخونی برام

بابا میگه: سپهر جان میخوام بخوابم. لطفا چراغو خاموش کن!

میگی: باشه! بزار بپر بپرم تموم شه بعد!

بغل

دارم مرغ خرد میکنم.

میگی مامان منو بغل

میگم اگه اینجوری بغلت کنم لباست کثیف میشه

میگه چه جوری؟ لُقلی بغلم کنی؟!!! 

(نتیجه گیری منطقی عالی! )

مشغول کارم.

میگی مامان منو بغل

میگم چرا بغل کنم؟

صدات رو نازک میکنی و در حال فکر: بغل کـــن، (و بعد نتیجه رو بیان میکنی) بغل گیلی گوبه!

(خیلی خوبه)

تو که لالایی بلدی...

با مداد روی چارچوب پنجره خط خطی کردی. صدام میکنی و دسته گلت رو نشونم میدی. 

میگم نه مامانی!

میگی: نه! بگو فقط رو کاغذ مامان جون!

دکترباشی

عمه جان خونمون مهمان هست و موقع خواب، صدای عطسه اش از اون یکی اتاق میاد.

چشمایی که از خواب تقریبا نیمه باز هست رو گرد میکنی و میگی دیدای چی بود؟ (صدای)

میگم عمه عطسه کرد.

نیم خیز میشی و کاملا جدی، طوری که انگار کار روزمره و همیشگیته میگی:

برم عمه یو مانن بکنم.

(عمه رو معاینه کنم.)

برداشت دکتری

برداشت اول:

نیمه شب منو بیدار کردی که «مامان گوشم میسوزه!» تا صبح هر وقت جا به جه شدی، از درد نالیدی و فقط تو بغلم بودی. (تو رختخواب). اول وقت زنگ زدم از دکتر وقت گرفتم. وقت آماده شدن که فهمیدی میریم پیش دکتر، گریه ای میکردی جانسوزتر و جانگدازتر از گریه برای درد گوشت. تشویق، ترفیع (صدا) ، ترغیب، توصیف، تشبیه، هییییچ چی اثر نمیکرد. آخرش نصفه نیمه آماده ات کردیم و پریدیم تو کوچه. وقت معاینه هم شدیدا گریه و مقاومت میکردی.

برداشت دوم، یک هفته بعد

صبح گفتم میخوایم بریم پیش آقای دکتر. چند بار گفتی «نه دیگه مامان، پیش آقا دوختُی نییم،» و وقتی رسیدیم دم در چند بار گفتی بریم بیرون، دیر شده، بریم!!! و موقع معاینه چند بار گفتی مامان بغ اغل، مامان منو بغل. و تمام.

تازه بعدشم پرسیدی چرا نمیرم اونجا (روی ترازو، دفعه قبلش دکتر وزنت کرده بود.) موقع بیرون اومدن هم با آقای دکتر بای بای کردی و اومدیم بیرون.

برداشت سوم، چند روز بعدتر،

رفتیم مطب دکتر گوش و حلق و بینی برای خودم. اونجا تا دکتر بیاد، 5 دقیقه ای خوابیدی و وقتی رفتیم تو بیدار شدی. دکتر گوش من رو نگاه کرد و بعد ازش خواستم شما رو هم ببینه. خیلی ریلکس اجازه دادی. بعد همون طور خواب آلو اومدیم خونه. وقتی رسیدیم خونه گریه میکردی که: بازم بریم پیش آقا دکتر!!!!! بریم پیش آقا دکتر دیگه!!

لحظات بوووووق مادری

نگاهم به ساعت بود،

شد 45 دقیقه!

45 دقیقه گریه جانسوز، با نوسانات عصبانیت، دلشکستگی، خشم، چند دقیقه ای فراموشی و بعد دوباره و دوباره و دوباره گریه جانسوز!

سوپی پخته بودم که به خاطر سیر زیادش کمی تند شده بود و دوستش نداشتی. حتی تازه اش رو هم نخوردی (شما که غذای تازه اونم از نوع سوپ رو خیلی دوست داری) چند بار گرم شد، نخوردی، با برنج از قبل پخته مخلوط و فراوری شد، باز هم نخوردی و به این ترتیب سوپ حدود یک هفته در یخچال موند تا یه روز خودم بخورم.

بالاخره تصمیم گرفتم بدم کبوترا بخورند. ریختن سوپ برای کبوترها همانا و خلق آن 45 دقیقه مذکور همان!!

همدلی، توضیح، تشویق، حواس پرت کنی، تلوزیون، سوپ مشابه هیچ کدام اثر نداشت که نداشت.