رسیده بود بلایی ولی به خیر گذشت
بابا و بابابزرگ (بابای بابا) مشغول تعمیر تخت بودند. سپهر هم طبق معمول این جور وقت ها برای خودش پروژه سازی کرده بود و ذوق کنان مشغول بود. داشت سعی میکرد یک تخته چوب رو به کمک اره آهن ببره. بعد که دید نمیتونه، رفت سراغ قیچی کاردستیش تا اونو امتحان کنه. من سارا به بغل نشسته بودم روی زمین. یکهو سپهر نزدیک اومد و جیغ سارا بلند شد. به سارا نگاه کردم. چشمش پر خون شد. سپهر وحشت کرده بود و گریه میکرد. من نیز هم. دستمال کاغذی پر خون شد. دوباره پر خون شد. داشتم به خودم میلرزدم و اشک میریختم. بابا رو صدا کردم. سارا رو دادم بغلش. لابه لای خون ها دیدم که خدا روشکر به پشت پلکش خورده و چشمش طوری نیست. سارا آروم شد و میخندید. من هم آروم شدم. اما سپهر...
خیلی ترسیده بود. خیلی خیلی.
مدام حرف میزد. سارا رو صدا میکرد. میگفت خواهرم... من نمیخواستم این طوری بشه. بغلش کرده بودم و دلداریش میدادم. این وسط حضور بابابزرگ کار رو سخت تر میکرد. هی سپهر رو سرزنش میکرد.
سپهر با گریه:
سارا معذرت میخوام
سارا ببخشید...
بعد تا صدای اذان بلند شد، بدو بدو اومد: مامان اذان شد. بیا بریم از خدا معذرت خواهی کنیم.
میگم: پس مامان جان متوجه شدی وقتی ما میگیم چیزای خطرناک رو نزدیک سارا نیار یعنی چی؟
میگه: بله مامان، بالاخره فهمیدم!
به خیر گذشت. یک فاجعه بالقوه تبدیل شد به یک خراش ساده روی پلک. میتونست این جور نشه. ممکن بود الان به جای اینکه نهارمون رو خورده باشیم و من پشت لپ تاپ نشسته باشم، تو روز تعطیلی 28 صفر، در به در این بیمارستان و آن بیمارستان باشیم. ممکن بود خیلی بد بشود. خیلی.
خدای مهربانمان باز هم باز هم باز هم ما را مورد رحمتش قرار داد. خدا بهمون رحم کرد. رحم.
الهی کم من بلاء دفعته...
خدایا چه بسیار بلاها که دفع کردی
خدایا شکرت.