گذرا
خودت از ماشین بابا پیاده میشوی. عقب عقب.
دست در دست هم بن بست خانه ی مان را طی میکنیم و میرسیم به خانه.
روی پنجه هایت می ایستی. انگشتت رو روی قفل میگذاری و میگویی: این! یعنی لیل (کلید) قرار است بیاید اینجا.
کلید می اندازم و وارد حیاط میشویم.
سراغ آیدا دختر ده ساله ی همسایه را میگیری. میگویم آیدا خانه ی شان است و خودت نتیجه میگیری که لالا.
با کمک من از پله ها یا علی گویان بالا میرویم. توی راهرو کف زمین مینشینی تا کفش هایت را در بیاوری.
می آییم داخل خانه.
انگار نه انگار که شما همان پسرک چند ماه قبل هستی که برای اینکه درگیری به حداقل برسد، کفش هایت را وسط کوچه یواشکی در میآوردم (سوار بر کالسکه یا توی بغل) تا دم در فقط غصه ی ددر از دست رفته را بخوری، و غصه ی دوری از پاچ هایت اضافه نشوند.
انگار نه انگار که همین چند سطر کوتاه، دردسری بود برایم. چقدر اذیت میشدیم سر این قضیه که شما هرگز نمیخواستی برگردی خونه، حتی اگر از صبح تا خود شب بیرون بوده باشیم. فکر میکردم این روزها هرگز نمیگذرند. مثل بقیه وقت هایی که کوچکترین گره ای به نظر کوته بینمون ناگشودنی میان.
و حالا گذشته. تمام شده رفته و شاید اگر من این را نمینوشتم مدتی بعد کلا به فراموشی سپرده میشد.
یاد خودمون می افتم و جریان عمر. چقدر حرص و جوش میخوریم. چقدر غصه. چقدر درگیری.
و بعد ...میگذره. تموم میشه و میره و فقط اثرش باقی میمونه. اثری که ما از خودمون در اون لحظات سخت به جا گذاشتیم. میشه کلافه بشیم و بوم رو بشکنیم.
و میشه که صبوری کنیم و بهترین اثر رو خلق کنیم.